Een boek over thuiszitters en de klokkenluidersfunctie van kinderen met labels, als spiegel voor onze samenleving.

Deze kinderen zijn de voorlopers van wat er nu gaande is in de wereld. Deze kinderen vroegen ons al om bewustzijn. Bewustzijn over waar we nu allemaal mee bezig zijn.

“Jesse werd op zijn elfde thuiszitter, nadat vier scholen hem hadden afgewezen. Dat heeft zijn sporen nagelaten: er niet bij horen geeft deuken in je zelfvertrouwen. Ook een – onterechte en succesvol aangevochten – Veilig Thuis-melding heeft ons gezin veel stress gegeven. 

De wet Passend Onderwijs heeft geen zoden aan de dijk gezet, omdat het kind zich moet aanpassen aan het schoolsysteem in plaats van andersom. Zolang scholen niet kijken naar hoe deze kinderen leren en wat ze nodig hebben, werkt het niet. Ik pleit voor áánpassend onderwijs, waarin niemand wordt buitengesloten.

Scholen hebben nu een escape uit hun zorgplicht: ze mogen zich handelingsverlegen verklaren. Dat werkt het afwijzen van kinderen in de hand. Marjet van Houten schreef pas een mooi blog, waarin ze stelt dat het een grote misvatting is dat zorg een antwoord is op schooluitval. Het gaat niet om zorg; het gaat om de wezenlijke erkenning van het anders-zijn van deze kinderen. Niet-passende zorgtrajecten onderstrepen hun ‘niet-passendheid’ alleen maar. ‘En zo’, schrijft Van Houten, ‘komen deze kinderen terecht bij wel passende thuiszittersinitiatieven, die niet mogen bestaan omdat ze niet passen in de kaders van onderwijs of zorg.’

Zelf ben ik een project voor drop-outs gestart. In mijn bedrijf kunnen zij – en andere creatief begaafden – het ondernemersvak leren in de praktijk in een vintage-atelier. Ze leren er waar hun talent ligt: van het opknappen van oude meubels en werken met de naaimachine tot klantencontact, de administratie en workshops organiseren. Vaak betreft het sensitieve jongeren met diagnoses als autisme, ad(h)d, dyslexie en (hoog)begaafdheid. De gemeente koopt geen nieuwe trajecten meer in, maar ik zet door omdat er een groot tekort is aan zinvolle dagbestedingsplekken.

Er is niet één juiste weg, één oplossing. Maar als we positieve verandering in mensen, organisaties en systemen willen bewerkstellingen, moeten we het zelf anders gaan doen.”

‘Mogen zijn wie je bent, dat is geluk!’ is het boek dat Ingrid schreef over haar ervaringen. De vijfde druk is net uit en alleen verkrijgbaar via https://www.gaafkind.nl/5-boek-mogen-zijn-wie-je-bent/

Delen is fijn.

~ Mogen zijn wie je bent, dat is geluk! is het sterk autobiografische verhaal van een moeder op zoek naar oplossingen voor een grote groep sensitieve kinderen. Kinderen die onnodig en vaak foutief gelabeld worden en uitsluiting of afkeuring ervaren, waardoor hun de ware identiteit ontzegd wordt. ~

Met een voorwoord van Marcel van Herpen van het Centrum voor Pedagogisch Contact en Anniek Oosting van Lichtflits, een aanbeveling van Ivo Mijland van Ortho Consult, gedichten van Aart van Wijk, Ben Kuipers, Jacqueline de Weerd en Anniek Oosting plus een verhaal van Antoine van Staveren van EszenzZ Centre uit 'Hartsverhalen voor iedere HSP'.

Ingrid Verkuil beschrijft vanuit haar eigen ervaringen wat er zou moeten veranderen aan het huidige onderwijssysteem en wat we kunnen leren van kinderen die buiten de norm vallen. Ze liep zelf tegen allerlei blokkades aan toen haar zoon Jesse vastliep op school en thuiszitter werd. Het veranderde haar visie op gediagnosticeerde kinderen en het onderwijs enorm: ‘In onze maatschappij krijgen kinderen veelvuldig labels zoals AD(H)D, autisme en dyslexie. Ik daag iedereen uit – ouders, leerkrachten, hulpverleners en de politiek – om deze kinderen anders te bekijken. Niet als ‘abnormaal’ of kinderen met een stoornis, maar als unieke kinderen met bijzondere talenten. Deze kinderen zijn creatieve en intuïtieve denkers die een klokkenluidersfunctie hebben in onze samenleving. Ze zijn Mooi Anders.’

Er is niet één juiste weg en niet één oplossing, maar als we positieve verandering in mensen, organisaties en systemen willen bewerkstelligen, dienen we eerst onszelf te veranderen.

“Ingrid maakt van haar hart geen moordkuil. Dat hart zit op de goede plek en het klopt. In dit boek maakt ze ouders en andere opvoeders wakker en roept ze op om niet de diagnose centraal te stellen, maar het unieke kind.  Ieder kind is ergens de beste in, is mijn lijfspreuk. Ingrid vertelt waarom het zo ontzettend belangrijk is dat kinderen volwassenen ontmoeten die in het kind een winnaar zien. Wat mij betreft sturen we dit boek per ommegaande op naar de Minister van Onderwijs. Mijn boek heeft hij al.”                                                            - Ivo Mijland, auteur van Ik ben toch té gek! –

Over de auteur:

Ingrid studeerde af als orthopedagoog aan de Rijksuniversiteit Utrecht en heeft jaren gewerkt in het (speciaal) onderwijs als leerkracht, remedial teacher en dyslexiespecialist én was begeleider van hoogbegaafde kinderen. Ze coacht nu kinderen en ouders van kinderen die Mooi Anders zijn. 

Voor wie?

Voor ouders, hulpverleners, pedagogen, psychologen, psychiaters, leraren, beleidsmakers, (talent)begeleiders en andere mensen die met sensitieve kinderen en jongeren te maken hebben die MOOI ANDERS zijn en zonder oordeel, vanuit het hart naar deze doelgroep én zichzelf willen te kijken.

Je kunt het boek bestellen via ingridverkuil@gmail.com

Prijs: 22,50

Met dit boek Ingrid Verkuil beschrijf je vanuit het hart hoe de zoektocht gaat als onderwijs in school geen vanzelfsprekendheid is. Hoe anders denken en het kind kunnen zien het enige is wat in de essentie telt. Ik ben je intens dankbaar voor dit zo herkenbare verhaal op veel fronten. 💗

Miranda Wissink.

Meester Arthur

Ja, eindelijk heb ik je boek gelezen Ingrid Verkuil! Wat een prachtig boek! En heel persoonlijk, maar telkens weer zie ik om me heen dat juist die persoonlijke verhalen zo goed laten zien wat er mis is met het systeem. Naast die terechte kritiek geef je ook zo mooi aan hoe het anders kan. Wat alle kinderen echt nodig hebben. Wat onderwijs (education) zou moeten zijn. Mooi, en ik heb ook weer meer geleerd over mezelf, waarom ik mezelf soms zo ‘leeg’ voel, terwijl ik een paar uur leraar/begeleider was voor een groep kinderen en het een fijne dag was. Daarom hield ik mijn vorige democratische avontuur niet vol. Ik heb pauze nodig. Af en toe even oplaadtijd. Ik wist dat inmiddels al van mezelf, maar het is fijn terug te lezen waar dat vandaan zou kunnen komen.. ;-)Aanrader voor iedereen die gelooft dat passend onderwijs (dus echt voor ieder kind) mogelijk is, maar weet dat het huidige onderwijssysteem dan radicaal anders moet.